Temel, çevresinde sevilen, sayılan, kimseye zararı olmayan biridir. Bir gün kahvede bir sapığın ufak yaştaki çocuğa tecavüzünü okur gazeteden. Canı çok sıkılır, bu tip vakaların toplumda bir daha olmaması için bir şey yapması gerektiğini düşünür ve bir strateji belirleyip uygulamaya karar verir.
Temel ertesi sabah cinsel organı ağzında kendini asmış bir vaziyette bulunur. Boynunda da şu mesaj asılıdır Temel´in. "Küçük çocuklara tecavüzün sonu budur..."
Temel, küçük çocuklara tecavüzü önlemek pahasına hem canını, hem de itibarını feda etmiştir.
Temel´in yakınları ve çevresi büyük bir şok yaşar bu olay karşısında. Temel´in böyle adi bir suça karışmış olabileceğine ihtimal vermeseler de, şayet suçluysa da cezasını buldu diyerek acılarını bastırmaya çalışırlar.
Temel´in bu stratejisi, bir intihar vakası olarak değil, mafyanın bir sapığa cezası olarak yorumlanır.
Temel´in stratejisi sapıklara korku verirken, topluma da büyük bir huzur ve güven getirmiştir.
Suçluyu bulup, hak ettiği cezayı vererek, mağdur aileyi teselli edecek olan devlet ise, Temel´in bu stratejisinden iki türlü mutlu olmuştur.
Zira yüz kızartıcı bir suç, hiç suya sabuna dokunmadan sonuçlanarak, hem suçlu cezasını bulmuş, hem de mağdur aile ve toplum muradına ermiştir.
Ancak acı olan, masum bir insanın devletin yapamadığını yaparak sırf sapıklara gözdağı vermek adına canından olmasıdır.
Evet, Temel´in stratejisi her ne kadar sapıklara bir korku, topluma bir güven, devlete bir kolaylık sağlasa da, asıl suçlu toplum içerisinde tehdit olmaya devam etmektedir.
Sözün özü, ülkemizde yıllardır devam eden terör vakalarının asıl suçluları ortada dolaşırken, terörü besleyen unsurlarla gerektiği gibi mücadele edilmeyip, terörün hamileri ABD´nin ve batılıların stratejilerine umut bağlamak havanda su sövmeye benzer.
Devlet terörle mücadelede kesin çözüm almak istiyorsa, ya kendi stratejisini belirleyip hayata geçirecek, yada Ahmetlerin, Mehmetlerin teröriste gözdağı vermek için darağacına çıkmasını bekleyecek.
Hangisi?
